Oneindig veel Rosmolenwijk
De Rosmolenwijk in Zaandam: een oude ʻarbeidersbuurtʼ aan de Zaan. Langs dat water stonden ooit de koekjesfabrieken van Albert Heijn, de verffabriek van Schoen en de gortpellerij van Zwaardemaker.De hoge heren lieten mooie huizen bouwen aan de Oostzijde, voor de arbeiders werden – haaks op de Oostzijde – paden gemaakt waar hún huizen kwamen te staan. En als je het pad helemaal doorliep kwam je uit in het Oostzijderveld, wat toen niet de naam was van een nieuwbouwplan, maar van een echt veld. Met molens.
De Rosmolenwijk in 2025: cafés en winkels hebben plaatsgemaakt voor woningen, de fabrieken werden verbouwd tot appartementen-met-uitzicht-op-het-water, oude arbeidershuisjes werden vervangen door nieuwbouw. En dat Oostzijderveld is inmiddels een woonwijk.
Hoog tijd om de verhalen te verzamelen. Een tijdsbeeld vangen door portretten van de mensen uit de Rosmolenwijk. In navolging van het fotoboekje Oneindig veel Hofwijk, dat we in 2011 en in 2023 maakten, maken we nu een boekje over de Rosmolenwijk. Leuk om kennis te maken!
Met het project Oneindig veel Rosmolenwijk portretteren we verschillende wijkbewoners en brengen ze samen in een boekje. De portretten bestaan uit een tekst – een zorgvuldige schets van het interview dat we met de bewoners hebben gehad – en een foto van de mensen in hun woonkamers. Dit boekje presenteren we tijdens een feestelijk, gezamenlijk ontbijt op 27 september 2025 tijdens Burendag, waar de hele wijk voor wordt uitgenodigd. Na Burendag blijven de fotoʼs en verhalen zichtbaar op onze instagrampagina (@oneindig.veel), op de website van oneindigveel.nl en op verschillende locaties in de buurt, zoals het buurthuis, de kappers en de plaatselijke kruidenier.
We ontmoeten tijdens verschillende mensen in de wijk: op straat, via via, op het schoolplein - en we vragen hen of we binnen mogen komen. En wonderlijk – of vanzelfsprekend – genoeg mag dat bijna altijd. We maken kennis, stellen vragen over wat de mensen bezighoudt en we blijven soms hangen voor een kopje soep. We beginnen altijd met de vraag: Waar ben je trots op? Eerst is er een beetje schroom, maar er volgt altijd iets. Een verhaal. Een heel nieuwe wereld. Die huiskamer, voor hen vanzelfsprekend, maar voor ons nog onbekend, het maakt nieuwsgierig. We stappen in het leven van onze stad- of buurtgenoot. Ook al is het maar kort, het voelt intiem, om even iemands huis – en leven – binnen te stappen. En na het afscheid, als die ene voordeur dicht gaat, betrappen we onszelf al op de gedachte: wie woont er achter de volgende voordeur?
